وقتی پای درد دل نوجوانان می‌نشینیم متوجه می‌شویم که اکثرا می‌گویند “کسی حرف‌های من را گوش نمی‌دهد”.
و چقدر درست می‌گویند!
توصیه دوم من این است که فرصت و شرایطی فراهم کنید تا فرزتدتان حرف بزند و شما فقط گوش کنید.
به عنوان سرگرمی و وقت گذرانی در خانواده (مثل اسم شهر، شطرنج و… ) هریک از اعضا یک یا دو جمله یادداشت کند ( آرزو، خواسته، ترس‌ها، گله و یا هر چیز)
بعد به نوبت نوشته خود را بخواند و بقیه با چشم بسته فقط گوش کنند و سعی کنند جمله او را حفظ کنند. (تاکید می‌کنم فقط گوش دهند در سکوت مطلق)
و در برگه خودشان در سطری که اسم نویسنده نوشته شده، از حفظ آن جمله را بنویسند. سپس هر یک جمله‌ای را که شنیده‌اند و یادداشت کرده اند را تکرار کنند .
نه جواب دهند، نه توضیح دهند، نه عصبانی شوند و نه ناراحت… عینا جمله را تکرار کنند. (انعکاس مطلب)
و در مرحله بعد هر یک سعی کنند فقط استنباط حسی خودشان را از جمله شنیده شده بیان کنند. (انعکاس احساس)
حتی می‌شود با ابتکار عملی و امتیاز بندی به یک بازی مفید با هدف تقویت هنر گوش دادن تبدیل شود.
این را فراموش نکنید، در ارتباط با نوجوانان لازم نیست برای هر حرف آنان جواب، توضیح یا پند و اندرزی داشته باشید، همین که فقط گوش بدهید خودش بسیار آرام‌بخش خواهد بود. مگر خودشان اصرار به جواب داشته باشند که باید به یک یا چند کلمه اکتفا کرد.
به قول یکی از اساتید بنده که موکداً می‌گفتند، در مکالمه با نوجوانان حتی جوانان اگر ساکت باشید، کسی نمی‌گوید “لال هستی”
یک دیدگاه بنویسید