کودک نگاهش به زندگی متفاوت است، دلش می‌خواهد دنیا پر از رنگ‌های شاد و زیبا و از عشق سرشار باشد؛ می‌خواهد این دنیا را با خود همراه کند تا نوجوانی؛ و این زمزمه امید بخش زندگی است.

اما زمانی هست که او به خودش می‌آید و دچار درد می‌شود که ممکن است بعضی از آن‌ها عمیق باشند و و آنجاست که مجبور می‌شود گاهی از رنگ‌های تیره و شاید گاهی فقط از رنگ سیاه استفاده کند و همراه با این غم وارد نوجوانی شود هویتش شکل بگیرد با همین نگاه صفر و یک. اما او باید بیاموزد که دنیا همیشه رنگین کمان نیست گاهی رعد و برق دارد و باید خودش حل مسئله کند و مدادهای رنگی را انتخاب کند و اینجاست که روانشناس کودک و نوجوان «نقاشی» می‌شود.