خودمان را با دروغ سفید فریب ندهیم

دروغ سفید یا دروغ سیاه؟

چند روز پیش تو یه کتابی جمله ای توجه مو به خودش جلب کرد،نوشته بود:
«من دروغ های سیاه را بخشودنی می دانم… اما دروغ سفید نابخشودنی است. این دروغ انسان ها را به پرتگاه نابودی می برد.»

اگه بخوام براتون تو قالب یه مثال بگم مثلا؛
در جاده با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت رانندگی می کند اما در جمع دوستان میگوید که کمتر از ۱۲۰ کیلومتر در ساعت نمی رود.

روزی یک صفحه کتاب میخواند اما در حضور دیگران میگوید اگر کمتر از ده صفحه در روز بخوانم نمی خوابم.

بیشتر و بیشتر خواندم و دیدم راست میگوید. ما با دروغ سفید دیگران را فریب نمی دهیم، بلکه «خود» را «فریب» می دهیم.
به اندازه ای که تصویر بیرونی ما با واقعیت درونی ما تفاوت دارد، دچار تعارض و اضطراب و تنش میشویم.
به همان اندازه وادار میشویم در مواجهه با دیگران نقاب بر چهره بزنیم و به همان اندازه از تحقق برنامه های توسعه توانایی های فردی خویش، جا می مانیم.

نظر شما چیه؟ تا به حال شده دروغ سفید بگین و خودتونو توش غرق کنید ؟؟